Vladimir Kopicl (1949) objavio je knjige poezije Aer (Matica srpska, 1978), Parafraze puta (Matica srpska, 1980), Gladni lavovi (Književna zajednica Novog Sada, 1985), Vapaji & konstrukcije (Matica srpska, 1986), Pitanje poze (Matica srpska, 1992), Prikaze – nove i izabrane kratke pesme (Matica srpska, 1995), Klisurine (Narodna knjiga, 2002), Pesme smrti i razonode – izabrane i nove pesme (Orpheus, 2002), Smernice (Biblioteka „Svetozar Marković”, 2006), Promašaji (Narodna biblioteka „Stefan Prvovenčani”, Edicija Povelja, 2008), Sovin izbor (Gradska biblioteka „Vladislav Petković Dis”, 2008), 27 pesama – Tenkovi i lune, (KCNS, 2011), Nesvršeno – autorski izbor (Matica makedonska/ Arka, 2011, dvojezično izdanje), Tufne – izabrane pesme, (Zadužbina „Desanka Maksimović” i Narodna biblioteka Srbije, 2013), H&Q (Arhipelag, 2013), Format zveri (Arhipelag, 2015) kao i knjige eseja Mehanički patak, digitalna patka (Narodna knjiga, 2003) i Prizori iz nevidljivog (Narodna knjiga, 2006).
Priredio je i preveo nekoliko zbornika i antologija: Telo umetnika kao subjekt i objekt umetnosti (Tribina mladih, 1972 – sa Anom Raković), Trip – vodič kroz savremenu američku poeziju (Narodna knjiga, 1983 – sa Vladislavom Bajcem), Novi pesnički poredak – antologija novije američke poezije (Oktoih, 2001 – sa Dubravkom Đurić) , Vrata panike – telo, društvo i umetnost u mreži tehnološke derealizacije (Orpheus, 2005), Milenijumski citati (Orpheus, 2005), Tehnoskepticizam (Orpheus, 2007) itd.
Dobio je Brankovu nagradu za prvu knjigu pesama (1979), Sterijinu nagradu za pozorišnu kritiku (1989), Nagradu DKV za knjigu godine (2003), nagradu „Stevan Pešić” (2003), nagradu ISTOK-ZAPAD (2006), Disovu nagradu za pesnički opus (2008) , Nagradu „Desanka Maksimović”, za pesničko delo i doprinos srpskoj poeziji (2012) i nagradu „Ramonda Serbica”, za celokupno književno delo i značajan doprinos književnosti i kulturi (2017).
Njegov književni i umetnički rad tema je više monografskih izdanja: Vladimir Kopicl:Ništa još nije ovde ali neki oblik već može da mu odgovara (Muzej savremene umetnosti Vojvodine, Novi Sad, 2007, priredio Nebojša Milenković); Najbolji svet – Vladimir Kopicl, dobitnik Disove nagrade (Gradska biblioteka „Vladislav Petković Dis, Čačak, 2008, priredila mr Marijana Matović); Poezija Vladimira Kopicla (Zadužbina Desanka Maksimović, Beograd, 2014, priredila Mirjana Stanišić...).
Prevođen, zastupljen itd.
Živi u Novom Sadu.